25. Żegnajcie. Mam nadzieję , że już nigdy więcej się nie spotkamy.

-Jak to chcesz tam mieszkać ? -Właśnie prowadziłam dosyć nie ciekawą rozmowę z moją matką. 
-Ale mamo zrozum tutaj jest teraz moje życie. -  Powiedziałam. 
-No nie wiem. -Mama nadal się upierała. 
-Przecież będę z tatą. -  A miałam nadzieję , że się zgodzi. 
-Posłuchaj Angel nie wiem czy to jest dobry pomysł abyś porzucała wszystko dla jakiegoś kolesia. 
-Jakiegoś ? Mamo to najwspanialszy facet jakiego w życiu poznałam. 
-A czy on przypadkiem nie ma 21 lat ? -No nie i musiała zacząć. 
-Mamo. Wiek się nie liczy. 
-Wolałabym abyś umawiała się z chłopakami w twoim wieku. I to jeszcze nie sławnymi. Dzięki bogu postanowiliście to nieco ukrywać. 
-Więc co nie pozwalasz mi zamieszkać z tatą? 
-Tego nie powiedziałam. 
-Więc się zgadzasz ? 
-Tego też nie powiedziałam. 
-No mamoo zlituj się. 
-Angel daj mi to przemyśleć . 
-Mhm 
-Widzę , że nie jest za ciekawie . -Koło mnie pojawiła się Joelle. 
-Ona mnie nie chce słuchać. 
-Troszeczkę się zgodzę z wiekiem Louisa, ale kim jestem żeby ci mówić takie rzeczy. Twój ojciec też jest ode mnie starszy. -Zaśmiałyśmy się. 
-I co ja zrobię jak ona się nie zgodzi ? -Spytałam popijając sok pomarańczowy. 
-No cóż będziesz przyjeżdżać na święta, ferie, wakacje. On pewnie też jakoś będzie ciebie odwiedzał. -Kobieta starała się jakoś polepszyć mi humor jednak to nie pomagało. 
-Nie smuć się tak będzie dobrze. Jak na razie spędź z Louisem tyle czasu ile się da bo jeszcze jak coś został wam tydzień . - Musiała przypomnieć . No cóż za tydzień miałam wracać do Irlandii , mama ma tydzień na podjęcie decyzji. 
-Skoro o tym mowa to ja spadam. 
-Co z Louisem się umówiłaś ? -Spytała. 
-Wiesz nie tylko Louis mnie tu trzyma. Chłopaki też są dla mnie najlepszymi przyjaciółmi. - Powiedziałam porywając granatową kurtkę i wyszłam z domu. Powoli zaczęłam iść przez Londyńskie ulice. Wsadziłam do uszu słuchawki i szłam w kierunku domu chłopaków. Po 15 minutach doszłam. 
-No witam naszą blondyneczkę.  -Przywitał się jako pierwszy Zayn. 
-A gdzie się podziało pańskie lustereczko ? To jakiś przypadek , że nie trzymasz go w łapie.  -Zaśmiał się. 
-Bardzo śmieszne.  - Od razu zaczęła podbiegać do mnie reszta jednak Louisa brakowało. 
-Jak miło w końcu widzieć kogoś kto też ma blond włosy. - Niall jak zwykle gadał swoje. 
-A no właśnie kto ma ochotę coś zjeść ? -Spytał po kilku sekundach. 
-Niall zjadłeś właśnie cała pizze sam do tego paczkę chipsów i opakowanie lodów miętowych. - Zaśmiał się Liam. 
-Miałeś lody miętowe i się nie podzieliłeś ?! -Wydałam się. 
-No mała przykro mi , ale jak chcesz to mogę jeszcze je wyrzygać. -Zaśmiał się. Troszeczkę się od niego odsunęłam. 
-Nie dziękuję obejdę się bez tego . Gdzie jest Louis? 
-Na górze. -Odpowiedzieli chórkiem . Zaczęłam iść w stronę jego pokoju , ale usłyszałam , że rozmawia z kimś przez telefon. Nie wiem dlaczego , ale zaczęłam przysłuchiwać się tej rozmowie pod drzwiami . Nie powinnam, ale jakoś mnie coś natknęło. 
-No jasne,  że wiem. - Nie wiedziałam o co chodzi , ale zamierzam się dowiedzieć. 
-Taak ja też tęsknie. -Mówił. Pewnie gada ze swoją mamą. 
-Ja Ciebie też kocham.  -Powiedział po chwili i słychać było , że się rozłączył. Usłyszałam jak padł na swoje łóżko więc odczekałam chwilkę i zapukałam żeby nie było , że słuchałam. Kiedy usłyszałam 'proszę ' weszłam i rzuciłam mu się na łóżko. 
-Mam nadzieję , że bardzo się stęskniłeś.  - Powiedziałam całując go . 
-No jasne.- Odwzajemniał mój pocałunek. 
-Gadałam z mamą dzisiaj.  -Powiedziałam po chwili. 
-I co zgodziła się ? -Spytał przejęty. 
-Prawie.  
-Wiesz co Angel może lepiej by było gdybyś się nie przeprowadzała . - Powiedział nagle. 
-Jak to ? -Spytałam . Nie wiedziałam o co mu chodziło. 
-Nie możesz tak nagle zostawić mamę i przyjaciół, no i szkołę.  -Mówił. 
- Dla ciebie mogę - Powiedziałam. 
-Źle robisz. 
-Louis o czym ty gadasz? Już ci się znudziłam czy co? 
-Nie no skarbie. - Powiedział całując mnie. - Ale tak sobie myślałem , że przecież i tak my często wyjeżdżamy i będziesz tu sama w nowej szkole , będziesz tego żałować. 
-Wiesz co Louis chcę być jak najbliżej ciebie nie ważne co się ma stać . Kocham cie i nie chce cie stracić. - Powiedziałam po czym ponownie go czule pocałowałam. 
- Dobra zapomnijmy o tym. -Powiedział i wtedy zadzwonił mój telefon. 
-Mama ? 
-Widzę jak bardzo ci zależy żeby tam mieszkać to się zgadzam. - Powiedziała nagle. 
-Naprawdę ? Dziękuję mamusiu. - Powiedziałam. Rozłączyłam się a Louis patrzył na mnie jak sparaliżowany. 
-Czy coś się stało ? 
-Nie tylko źle się czuję. 


                            *** 
Miałam wracać jutro do domu, ale tylko po swoje rzeczy . Właśnie się przeprowadzałam do Londynu. Od dnia w którym się dowiedziałam, że mogę się przeprowadzić Louis dziwnie się zachowywał. Troszeczkę mnie unikał. Może po prostu się denerwuje bo już dzisiaj wraca Eleanor i to dzisiaj ma jej powiedzieć o zerwaniu. Troszeczkę dziwnie się czuję bo zabrałam jej chłopaka. Wolę nie wpaść na nią w jakimś ciemnym zaułku . 
'Przyjdź do mnie' sms od Louisa. Szybko się przebrałam i wyszłam z domu to oznaczało , że Louis jest po rozmowie z Eleanor. Tym razem szybciej jak zwykle doszłam do ich domu. Kiedy wchodziłam już na ich podwórko dostrzegłam brunetkę. Jakoś nie wydawała mi się pogrążona w smutku. 
-Oh Angel jak miło cie widzieć. - Powiedziała, a ja nie czaiłam co się stało. 
-Angel co tu robisz ? -Nagle z domu wyszedł Louis. 
-Jak to co robię ? Napisałeś do mnie żebym przyszła. Louis stał jak skamieniały. Nie wiedziałam co mam myśleć. Eleanor stała w miejscu i się uśmiechała , po chwili jednak podeszła do MOJEGO chłopaka i go pocałowała , on nic. Nie odepchnął jej ani nic. 
-No to skarbie do później.  -I odeszła. 
-Powiesz mi co to miało być ? -Spytałam kiedy już się wystarczająco oddaliła. W moich oczach automatycznie pojawiły się łzy. 
-Angel to za daleko doszło. Nie powinienem pozwolić na to co się stało. - Powiedział. 
-Czyli ? -Spytałam już całkiem płacząc. 
-Kocham Eleanor i nie zerwę z nią dla ciebie. Byłaś dla mnie tylko koleżanką. - Powiedział a ja myślałam , że się przesyłałam. 
-Czyli , że  każdej koleżance wciskasz kit , że ją kochasz ? Potem wyruchasz ją   i lecisz do swojej dziewczyny?! - Krzyknęłam a z domu wyszli chłopcy. 
-Co tu się dzieje ? -Spytał Harry. 
-Żegnajcie. Mam nadzieję , że już nigdy więcej się nie spotkamy. -I odeszłam. 



-----------------------------------------
No to rozdział 25. Pewnie nie spodziewaliście się czegoś takiego , no ale to był mój plan od samego początku. Napiszę wam tylko , że do końca opowiadania jeszcze daleko. Mam nadzieję , że rozdział wam się podobał. Jak widać obiecałam ,że będę się starała i chyba mi się to udaje :P Sami oceńcie :)